Hoe de gevecht van Doom evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. De iconische beelden en soundtracks van de serie, van de thrash metal -invloeden van het origineel tot de moderne metalcore van doom eeuwig , weerspiegelen een parallelle reis van sonische innovatie.

De 1993 DOOM Soundtrack, sterk beïnvloed door bands als Pantera en Alice in Chains, vestigde een hectische, aandrijvende energie die de snelle gameplay van de game weerspiegelde. De Thrash Metal -invloeden, die doen denken aan Metallica en Anthrax, vulden perfect aan de meedogenloze actie van de game aan. De score van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, naadloos geïntegreerd met het iconische gunplay.

Doom 3 's verschuiving naar overlevingshorror eiste een nieuw sonisch landschap. Hoewel de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, hebben Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk een soundtrack gemaakt die doet denken aan Tool's lateralus , wat de langzamere, meer sfeervolle benadering van de game weerspiegelt. Dit betekende een aanzienlijk vertrek, maar bleek uiteindelijk een passende aanvulling op de unieke sfeer van de game.

De 2016 Doom Reboot markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hoge octane energie van de serie. De baanbrekende score van Mick Gordon, met Djent -elementen, werd onmiddellijk iconisch, perfect synchroniseerd met de hectische gevecht van de game. De impact ervan overtreft aantoont zelfs de originele soundtrack.

Doom Eternal, terwijl hij de productie van Gordon vertoonde, nam een ​​iets andere richting, leunde verder in metalcore, als gevolg van de heersende trends van de late jaren 2010. De invloed van banden als Bring Me the Horizon en Architects is duidelijk, wat resulteert in een soundtrack die, hoewel nog steeds zwaar, iets minder rauw aanvoelt dan zijn voorganger.

• DOOM: The Dark Ages* presenteert een fascinerende evolutie. Vroege previews suggereren een soundtrack die wordt beïnvloed door zowel klassieke als moderne metal, die de mix van klassieke doomelementen van de game weerspiegelt met nieuwe mechanica. De langzamere, meer opzettelijke gevechten, met een schild en grootschalige mechs, vereist een soundtrack die zowel verpletterende zwaarte (verwant aan losgeslagen) als lichtere, meer dynamische momenten, in weergave van het thrash-metaal van het origineel weergalmt.

De evolutie van de game, die gemonteerde wezens en gigantische mechs opneemt, loopt parallel met het experimenteren binnen moderne metal. Dit weerspiegelt een bredere trend van genre-buigende, met invloeden van elektronische, hiphop en andere stijlen. De donkere eeuwen belooft een spannende ervaring, voortbouwend op de sterke punten van de serie terwijl de grenzen verleggen. De soundtrack, een cruciaal element, belooft net zo impactvol te zijn als de innovatieve gevecht van de game. De verwachting voor een potentieel nieuw favoriet metalalbum is voelbaar.