Dune Director Ridley Scott ujawnia, że ​​nigdy nie produkowany skrypt

Ridley Scott's Lost Dune: odsłonięcie 40-letniego scenariusza

W tym tygodniu przypada cztery dekady od czasu premiery Dune Duna * Davida Lyncha, kasą, która później kultywowała oddaną kult. Jego wyraźny kontrast z ostatnimi adaptacjami Denisa Villeneuve podkreśla trwałą fascynację epicką powieścią Franka Herberta. Zaangażowanie Ridleya Scotta, zanim Lynch wziął ster, pozostał w dużej mierze spowiadanie tajemnicą - do teraz.

133-stronicowy szkic porzuconej wydm Scott *, napisany przez Rudy'ego Wurlitzera w październiku 1980 r., Został odkryty z archiwów Coleman Luck w Wheaton College. To odkrycie ujawnia znacznie inną wizję niż to, co widzowie widzieli na ekranie.

Przed zaangażowaniem Scotta, dwuczęściowy scenariusz Franka Herberta, choć wierny, okazał się nieporęczny. Scott, po jego przejrzeniu, wybrał garść scen, ale ostatecznie zlecił Wurlitzera na pełne przepisanie. Ta wersja, podobnie jak Herbert i Villeneuve, została pomyślana jako pierwsza odsłona dwuczęściowej eposu.

Skrypt Wurlitzera, opisany przez Scotta jako „dość pieprzony dobry”, oferuje ciemniejszą, bardziej gwałtowną i politycznie naładowaną interpretację. Jego odrzucenie wynikało z różnych czynników, w tym emocjonalnych opłat za Scotta po śmierci jego brata, obaw budżetowych przekraczających 50 milionów dolarów oraz urok projektu Universal Blade Runner . Co najważniejsze, Universal Executive Thom Mount zauważył brak jednomyślnego entuzjazmu do adaptacji Wurlitzera.

Ponowne wyobrażenie Pawła Atreides

Scenariusz Wurlitzera przedstawia znacznie bardziej asertywny Paweł, zaczynając od siedmioletniego pokazującego Savage Innocence i kulminacją 21-letniego szermierza. Kontrastuje to zarówno z przedstawieniami Lyncha, jak i Villeneuve. Stephen Scarlata, producent wydm Jodorowskiego , zauważa przedstawienie scenariusza aktywnej roli Pawła, przewyższając nawet Duncan Idaho. Jednak Scarlata woli przedstawienie Lyncha, podkreślając napięcie wywołane wrażliwością Pawła.

Skrypt wprowadza kluczowy zwrot akcji: śmierć cesarza służy jako katalizator wydarzeń, które się rozwijają. Różni się to znacznie od powieści Herberta. Zmar cesarza ujawnia się w mistycznej scenie w wewnętrznym królestwie cesarza, w którym jego dusza jest transportowana, a on przekazuje Arrakisowi księciu Leto.

Uderzające podobieństwo do wersji Lyncha jest włączenie nawigatora, zbity przyprawy wizualizowane jako wydłużona, niejasno humanoidalna postać. Ten element, nieobecny w pierwszej części książki, przewiduje późniejsze prace Scotta nad Prometheus .

Przemoc i tematy ekologiczne

Skrypt wzmacnia przemoc, przedstawiając brutalne walki i śmierci graficzne. Przedstawienie Arakeen jako spłukanego miasta, przypominającego bitwę o Algiers , podkreśla różnicę klasową. Wprowadzenie walki baru, opisanego jako przypominające filmy akcji z lat 80., dodaje warstwę nieoczekiwanej akcji.

Tematy ekologiczne są widoczne, a lie kynes podkreśla niszczycielski wpływ zbioru przypraw. Sceny przybycia rodziny Atreides na Arrakis, z jej średniowiecznymi estetycznymi i przypominającymi bosch kolekcjonerami rów, odzwierciedlają jednoczesną pracę Scotta nad legendą .

Hunter-Seeker, podobny do nietoperza stworzenia z głową kobry, oferuje biologiczny zwrot urządzenia mechanicznego z książki i innych adaptacji. To odzwierciedla nieopłacaną *wydmę Jodorowsky'ego, gdzie poszukiwacz myśliwy był latającym stworzeniem niosącym bombę.

Ucieczka na pustynię jest intensywna, z katastrofą i wstrząsającą podróżą. Skrypt zawiera twarz z orientacją, odzwierciedlającą adaptację Villeneuve. Jednak scenariusz pomija kazirodczy związek między Pawłem a Jessiką, punkt spornego z Herbertem i de Laurentiis.

Spotkanie Frema, w tym pojedynek z Jamis, jest brutalne i blisko odzwierciedla sceny w filmie Lyncha, choć z innym wynikiem. Ceremonia Water of Life, z szamanem z trzema piersiami i warstwą, dodaje surrealistycznego, niemal halucynacyjnego elementu, przyciągając podobieństwa do pracy Carlosa Castanedy.

inny rodzaj mesjasza

Paweł Wurlitzera jest mniej niechętnym bohaterem i bardziej pewnym siebie, prawie bezwzględnym przywódcą, przyjmując jego przeznaczenie jako potencjalnego dyktatora. Kontrastuje to ze skupieniem Villeneuve na niebezpieczeństwach charyzmatycznych przywódców, tematu nieobecnym w adaptacji Lyncha.

Elementy ekologiczne, polityczne i duchowe scenariusza są przeplatane, a w poprzednich adaptacjach brakuje równowagi. Ian Fried podkreśla niuansowy przedstawienie scenariusza konsekwencji ekologicznych, siła nieobecna w innych wersjach.

Podczas gdy Scott Dune ostatecznie pozostawała nie do czynienia, jego odkryty scenariusz oferuje fascynujący wgląd w alternatywny wszechświat filmowy, który priorytetowo traktował przemoc, intrygę polityczną i motywy ekologiczne w sposób, który rezonuje nawet dzisiaj. Odważne wybory scenariusza i odchylenia od materiału źródłowego podkreślają złożoność i wyzwania związane z dostosowaniem tak bogatej i wieloaspektowej powieści.