Nie robią już ich jak David Lynch

W tym artykule bada trwałą spuściznę Davida Lyncha, filmowca, którego unikalny styl, nazwany „Lynchian”, nadal wpływa na kino współczesne. Zaczyna się od podkreślenia kluczowej sceny z Twin Peaks , pokazując zdolność Lyncha do zestawiania przyziemnej rzeczywistości z niepokojącymi podkładami. Artykuł argumentuje, że to zestawienie określa rdzeń jego pracy.

Następnie utwór zagłębia się w wieloaspektową naturę apelu Lyncha, zwracając uwagę na trudność w definitywnej scharakteryzowaniu jego twórczości. Podczas gdy terminy takie jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish” oznaczają określone elementy stylistyczne, „Lynchian” obejmuje szerszą, bardziej nieuchwytną jakość-niepokojącą, podobną do snów atmosferę, która nie ma łatwej kategoryzacji.

Autorzy dzielą anegdoty osobiste, w tym jedną z tego, że wprowadza syna do filmów Lyncha, podkreślając ponadczasowość i dziwny urok jego pracy. Dyskusja dotyka Twin Peaks: The Return , podkreślając bunt Lyncha konwencjonalnych oczekiwań i jego zaangażowanie w jego unikalną wizję, nawet podczas pracy w ramach ograniczeń głównej sieci.

Artykuł kontrastuje niekonwencjonalne podejście Lyncha z jego doświadczeniem, tworząc wydm , komercyjnie nieudany, ale niezaprzeczalnie film „Lynchian”. Bada także piękno i niepokojące elementy obecne w filmach takich jak Eraserhead i The Elephant Man , pokazując zakres emocji i tematów badanych w jego pracy.

Autorzy podkreślają daremność starań starannej kategoryzowania pracy Lyncha, ale uznają jej niewątpliwą jakość. Podkreślają powtarzający się motyw ukrytego świata pod powierzchnią życia codziennego, motyw widoczny w filmach takich jak Blue Velvet . Artykuł przytacza wpływ czarodzieja Oz i innych klasycznych dzieł na styl Lyncha, podkreślając unikalną mieszankę wpływów, które ukształtowały jego wyraźną wizję.

Uwzględniono ankietę z prośbą o wybranie swojego ulubionego filmu Davida Lyncha, a następnie dyskusja na temat wpływu Lyncha na kolejne pokolenia twórców filmowych. Artykuł kończy się, uznając Lyncha za istotną postać, zaznaczając koniec epoki i podkreślając jego trwały wpływ na współczesne kino. Autorzy wyrażają zamiar dalszego poszukiwania elementów „linchian” w przyszłych filmach.