Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl, genaamd "Lynchian", blijft de hedendaagse cinema beïnvloeden. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène uit Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om de alledaagse realiteit naast elkaar te plaatsen met verontrustende onderstromen. Deze juxtapositie, betoogt het artikel, definieert de kern van zijn werk.

Het stuk duikt vervolgens in de veelzijdige aard van de aantrekkingskracht van Lynch en noteert de moeilijkheid om zijn oeuvre definitief te karakteriseren. Terwijl termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig" specifieke stilistische elementen aangeven, omvat "Lynchian" een bredere, meer ongrijpbare kwaliteit-een zenuwslopende, dromerige sfeer die een gemakkelijke categorisatie tart.

De auteurs delen persoonlijke anekdotes, waaronder een over de introductie van hun zoon in de films van Lynch, het onderstrepen van de tijdloosheid en vreemde aantrekkingskracht van zijn werk. De discussie raakt Twin Peaks: The Return , die Lynch's verzet van conventionele verwachtingen en zijn toewijding aan zijn unieke visie benadrukt, zelfs wanneer hij werkt binnen de beperkingen van een groot netwerk.

Het artikel contrasteert de onconventionele benadering van Lynch met zijn ervaring met het maken van Dune , een commercieel mislukte maar onmiskenbaar "Lynchische" film. Het onderzoekt ook de schoonheids- en verontrustende elementen die aanwezig zijn in films als Eraserhead en The Elephant Man , met het bereik van emoties en thema's die in zijn werk zijn onderzocht.

De auteurs benadrukken de zinloosheid om het werk van Lynch netjes te categoriseren, maar erkennen de onmiskenbare kwaliteit ervan. Ze benadrukken het terugkerende motief van een verborgen wereld onder het oppervlak van het dagelijkse leven, een thema prominent te zien in films als Blue Velvet . Het artikel citeert de invloed van The Wizard of Oz en andere klassieke werken op de stijl van Lynch, met de nadruk op de unieke mix van invloeden die zijn afzonderlijke visie vormden.

Een peiling die lezers vraagt ​​om hun favoriete David Lynch -film te kiezen, is opgenomen, gevolgd door een discussie over de invloed van Lynch op de volgende generaties filmmakers. Het artikel besluit door Lynch te erkennen als een significant figuur, het einde van een tijdperk te markeren en zijn blijvende impact op de hedendaagse cinema te benadrukken. De auteurs uiten hun voornemen om de "Lynchische" elementen in toekomstige films te blijven zoeken.